Ada vluchtte in 1990 voor de gruwel van de oorlog in Kosovo samen met haar jongere broer en zus. De ouders bleven achter. In die tijd bestonden nog geen smartphones en gsm’s. Ze schreven brieven met foto’s en gaven die mee aan mensen om contact te houden met familie. 7 jaar lang.

In 2006 is ze geregulariseerd. Ze kreeg haar verblijfspapieren. Ada heeft het moeilijk gehad. “Door de mensen van de Onthaalgroep Grimbergen vond ik een appartement en de kracht terug om verder te gaan.” Om Nederlands te leren, om werk te zoeken en om een gezin te stichten. Met drie kinderen is het niet gemakkelijk om werk te vinden. Toch volgde Ada de cursus voor zorgjuf bij kleuters. Dankzij een fantastische mentor is dat ook gelukt.

“Het zijn de mensen die je op je pad tegenkomt die zeer belangrijk zijn”

Ze ziet de toekomst positief. De familie blijft in België want de kinderen willen niet terug. Ze doen het goed op de school en wonen in een sociale woning. Haar vader komt hen regelmatig bezoeken. De mama is spijtig genoeg aan corona gestorven in Kosovo. Het gevoel om steeds in twee werelden te leven, weegt op Ada , maar ze heeft er stilaan vrede mee.